Wartość odżywcza miodu / MIODY / Strona główna <

Wartość odżywcza miodu

 

Wartość odżywcza i własności lecznicze miodu są od dawna powszechnie znane. Kaloryczność miodu, wynosząca w przeliczeniu na 100 g produktu 305 kcal, jest spowodowana wysoką zawartością cukrów. Glukoza i fruktoza, występujące w naturalnym miodzie, są bardzo łatwo przyswajalne przez organizm ludzki i według pewnych autorów przyswajalne szybciej niż związki chemicznie czyste. Duża część cukrów prostych zostaje wchłonięta do krwi od razu z pominięciem pośrednich procesów. Spożycie większej ilości miodu dostarcza wraz z nim substancje hormonalne, pobudzające aktywność układu pokarmowego,w zakresie przyswajania cukrów. Stąd też spożycie w ciągu dnia do 300 g miodu nie wywołuje żadnych skutków ubocznych w organizmie. Na skutek ogrzewania miodu dochodzi do zniszczenia ciał aktywnych miodu, co sprawia, że miód staje się podrzędną mieszaniną cukrów prostych.

Cukry proste z miodu są wchłaniane przez górny odcinek przewodu pokarmowego (jama ustna, żołądek), stąd też zaleca się spożywanie miodu z innymi produktami tj. pieczywo, żeby pozostał jak najdłużej w jamie ustnej.

Czas trawienia miodu na tle trawienia innych pokarmów przestawia się następująco:

 

Rodzaj pokarmu
Czas trawienia
Miód, soki owocowe
Poniżej 2
Kawa, herbata, mleko
Około 2
Gruszki, czereśnie, kakao z mlekiem
2-3
szpinak
Około 3
Rzodkiewka, ogórek, chleb
3-4
Ziemniaki, kurczak pieczony
3-4
szynka
Około 4
Wędzone mięso
4-5
Tłuste mięso
Ponad 5

 

Wartość odżywcza miodu wynika także z obecności różnorodnych soli mineralnych, kwasów organicznych oraz witamin. Regularne spożywanie miodu u przez dzieci  przyczynia się do szybkich przyrostów na wadze, wzmożonego rozwoju umysłowego oraz zwiększenia odporności. Dla osób dorosłych miód także jest cennym i wartościowym produktem odżywczym, zwłaszcza dla wyczerpanych pracą fizyczną oraz umysłową.

Naturalny miód wykazuje pewne własności lecznicze. Jako lek był stosowany już tysiące lat temu. Pierwsze informacje dotyczące stosowania miodu pochodzą sprzed 4 tysięcy lat. Właściwości lecznicze miodów były dobrze znane przez starożytnych Egipcjan, Greków, Rzymian.

W medycynie ludowej wszytkich narodów znany i używany jest od bardzo dawna. Zarówno recepty jak i przepisy na leki zawierające miód przekazywane były z pokolenia na pokolenie.

Spożywanie miodu wpływa dodatnio na pracę serca i poziom hemoglobiny we krwi, ułatwia trawienie oraz działa korzystnie na przewód pokarmowy i drogi oddechowe. W wielu szpitalach stosuje się miód jako środek leczniczy w chorobach wrzodowych żołądka, dwunastnicy, a także w leczeniu chorób wątroby, gruźlicy skóry oraz chorób oczu.

Inhibina występująca w miodzie hamuje rozwój wielu drobnoustrojów. Stwierdzono, że streptokoki, staphylokoki, pałeczki tyfusu brzusznego, pałeczki jelitowe, pałeczki paratyfusu i inne wysiane na pożywki zawierające dodatek miodu giną po 2-3 dniach. Miody lipowe wykazują także działanie bakteriostatyczne na bakterie gronkowca złocistego.
Pewne miody, zależnie od pochodzenia, zawierają również szereg związków stosowanych w lecznictwie. Na przykład w miodzie z nostrzyka wykryto kumarynę, która pod wpływem promieni słonecznych przechodzi w dwukumarol obniżający krzepnięcie krwi. W miodach gryczanych może występować rutyna, regulująca ciśnienie krwi i przepuszczalność naczyń krwionośnych. Podaje się również, że miody zawierają cholinę, wpływającą na obniżenie ciśnienia krwi.

W celu lepszego wykorzystania właściwości leczniczych miodu wskazane jest spożywanie go w postaci roztworu wodnego (1 łyżeczka na szklankę letniej wody), przygotowanego na 10-12 godzin przed wypiciem (przez ten czas aktywizują się substancje o charakterze biokatalizatorów).

 

Źródło:

Aleksander Lempka- Towaroznawstwo produktów spożywczych. Wyd II. PWE;

Mieczysław Wojtacki- Produkty pszczele i przetwory miodowe. PWRiL. Warszawa

 

> Galeria zdjęć (losowe zdięcia)
Dodano: 2009-07-08 Dodano: 2009-07-07 Dodano: 2010-11-13 Dodano: 2008-06-15