Miód gryczany jest typowym ciemnym miodem letnim, patoka ma barwę ciemnoherbacianą do brunatnej. Po skrystalizowaniu przyjmuje barwę brązową.
Przy dostępie światła w trakcie przechowywania miód staje się ciemnobrunatny, prawie czarny.
Krystalizuje powoli, przyjmując postać gruboziarnistą, niejednolitą. Wg normy dopuszczona jest na powierzchni cienka warstwa płynna.
Miody o dużej lepkości jak np. gryczany tworząc mniej zarodków krystalicznych, krystalizują wolniej i dają większe kryształki z tendencją do ich opadania na dno
i rozwarstwiania się. W temperaturze niżej 10-15oC miód gryczany krystalizuje więc
w miarę równomiernie.
Ma bardzo intensywny zapach kwiatów gryki.
Smak charakterystyczny: ostry, słodki i lekko „drapiący”.
Pod względem smaku i aromatu jest bardzo specyficzny i dlatego wyczuwalny jest
w miodach nawet z niewielką domieszką nektaru gryki.
W składzie chemicznym miodu gryczanego, stwierdza się dużą ilość fruktozy. Znaczne ilości magnezu, żelaza i innych biopierwiastków, co jest charakterystyczne dla ciemnych miodów.
Stwierdza się także stosunkowo dużą ilość witaminy C oraz witamin B.
Natomiast, mimo znacznej zawartości rutyny w zielu gryki (do 2%), w pozyskanym miodzie praktycznie nie stwierdza się jej. W procesie dojrzewania miodu związek ten ulega rozkładowi .
Miód gryczany odznacza się znaczną kwasowością, stwierdza się wyjątkowo dużą ilość białka. Jako miód letni bogaty jest w liczne enzymy
Badania przeprowadzone w Instytucie Pszczelnictwa w Puławach wskazują, że nawet po roku przechowywania tego produktu w temp. pokojowej, aktywność diastazy kształtuje się znacznie powyżej normy. Miód gryczany odznacza się wysoką aktywnością antybiotyczną - wartości inhibinowe 4 i 5.