Miód wrzosowy w stanie płynnym ma barwę bursztynowo-herbacianą i konsystencję galaretowatą. Jego przechodzenie ze stanu roztworu koloidalnego do stanu galaretowatego, zwanego żelem zachodzi dzięki dużej zawartości dekstryn, które w połączeniu z białkami (a w miodzie wrzosowym jest ich także stosunkowo dużo) przyczyniają się do powstania żelu. Ma silny zapach kwiatu wrzosu, swój intensywny aromat zawdzięcza ok. 120 substancjom chemicznym (olejki eteryczne pochodzące z nektaru). W smaku jest mało słodki, ostry, gorzkawy. Krystalizuje przeważnie dość szybko, przybierając konsystencję drobnokrystaliczną i barwę żółtopomarańczową lub żółtobrunatną. Zawiera dużo wolnych aminokwasów (w tym wszystkie egzogenne) i enzymów (w badanych próbkach stwierdzono obecność 15 enzymów). W miodzie wrzosowym wysoka jest zawartość biopierwiastków (wykryto ich aż 47 w formach dobrze przyswajalnych), występują roślinne hormony wzrostu i neurohormony. Miód zawiera również stosunkowo dużo witamin z grupy B, natomiast jest ubogi w witaminę C. Aktywność antybiotyczna miodu wrzosowego jest na poziomie miodu spadziowego i nektarowo-spadziowego oraz nieco niższa od miodu lipowego i gryczanego.
Miód wrzosowy wyróżnia się tym od innych miodów, że po odkręceniu wieczka i odwróceniu słoika do góry dnem, miód ten się nie wyleje jak inne miody nektarowe ze względu na swoją galaretowatość.
do góry