Kit pszczeli używany jest przez pszczoły do uszczelniania gniazda, zalepiania otworów i szpar. Bywają również wypadki, że powlekają nim także ciała zabitych przez siebie szkodnikow, których nie mogą usunąć z ula (np. ryjówki)
Kit pszczeli powstaje z żywicznej substancji znoszonych w kształcie obnóży przez pszczoły robotnice, zbieranej z pączków drzew i roślin zielnych.
Propolis jest używany przez pszczoły do uszczelniania gniazda, zalepiania otworów oraz szpar. Czasami zdarza się, że kitem pszczelim powlekane są ciała zabitych przez pszczoły szkodników, które z różnych powodów nie mogą zostać usunięte z ula. Wiosną i jesienią pszczoły gromadzą w ulu większe ilości kitu.
Obecnie istnieją dwie hipotezy dotyczące powstawanie propolisu. Pierwsza mówi, że przynoszony jest przez pszczoły w postaci obnóży lepkiej, zbieranej na pączkach drzew i roślin zielonych. Druga teza głosi, ze pszczoły produkują kit z otoczek ziarn pyłkowych, która będąc substancją niestrawną zostaje przez nie wydalona.
Właściwości fizyczne i skład chemiczny propolisu
Propolis przybiera postać kleistego, żywicznego ciała stałego, które w temperaturze 15°C jest twarde, kruszące się pod nożem, Na wskutek oddziaływania temperatury 36°C kit pszczeli mięknie i staje się plastyczny. Temperatura 60-70°C powoduje jego rozpłaszczenie,, natomiast pogrzany do temperatury 104°C sprawia, że topnieje. Ciężar właściwy kitu wynosi 1,112-1,136. Dobrze rozpuszcza się w spirytusie, eterze oraz w pozostałych rozpuszczalnikach organicznych. Rozpuszczalność propolisu w spirytusie sięga 70%.
-
14% substancji lotnych
-
14% domieszek mechanicznych (w tym 11% pyłku),
-
17% wosku pszczelego
-
6% wosku roślinnego
-
10% substancji garbnikowych
-
41% żywiec
W składzie chemicznym propolisu stwierdza się obecność żelaza i mikroelementów takich jak:
-
miedź
-
mangan
-
cynk
-
kobalt
-
właściwy kit (propolis)
-
balsam propolisowy
Właściwy kit stanowi mieszaninę wosku, pyłku, żywiec, olejków lotnych oraz innych składników. Balsam z kolei składa się z olejków lotnych, żywiec, garbników oraz wosku roślinnego. W lecznictwie częściej stosuje się balsam pszczeli ze względu na silniejsze właściwości lecznicze.
Propolis można uzyskać poprzez zeskrobywanie go z ramek, powałek, a czasem ze ścian wewnętrznych gniazda ulowego. Czas zbioru zazwyczaj zbiega się z okresem wiosennego i jesiennego porządkowania gniazd oraz czyszczeniem ramek. Ważne jest, aby nie zeskrobywać kitu pszczelego wraz z woskiem.
Aby zwiększyć produkcję kitu należy umyślnie pozostawić szpary między dwoma ramkami. Średnio z jednego ula uzyskuje się rocznie 50 h czystego kitu.
Kit, który został starannie zebrany, ugniata się w kulki wielkości orzecha laskowego lub włoskiego i przechowuje w specjalnych hermetycznie zamykanych naczyniach lub pojemnikach, zabezpieczonych prze działaniem promieni słonecznych.
Zastosowanie kitu pszczelego jeszcze kilkadziesiąt lat temu było ograniczone. Stosowano go najczęściej jako dodatek do past, lakierów oraz politury. Lecznictwo ludowe wykorzystywało propolis do uśmierzania bólu i rzeczywiście, obecnie potwierdza się przeciwbólowe działanie propolisu które jest wyższe od działania kokainy. Na podstawie licznych badań stwierdzono, że propolis ma zdolność do wykazywania silnych właściwości bakteriostatycznych a nawet i bakteriobójczych. W rezultacie kit znalazł zastosowanie, jaki środek leczniczy w schorzeniach skóry (bakteryjnych, grzybiczych, wypryskach i łuszczycy), w zapalenie gardła, i przewodu pokarmowego.
Odkryto także pozytywne działanie propolisu na regenerację tkanki kostnej, mięśniowej i naskórka, stąd też wynika jego zastosowanie w leczeniu odmrożeń, odleżyn, otarć, ubytków mięśni.
Należy pamiętać, że doustne stosowanie emulsji propolisowej sporządzonej z surowca nie oczyszczonego może wywoływać uczulenie zmuszające do zaprzestania kuracji. Kit pszczeli może być stosowany jako środek leczniczy tylko wtedy, kiedy zostanie dokładnie oczyszczony z zanieczyszczeń i niebalsamicznych domieszek. W tym celu należy surowiec umieścić w odpowiedniej wielkości słoju a następnie zalać spirytusem rektyfikowanym w proporcji 0,25 l spirytusu na 50 g propolisu. Zawartość słoja przetrzymuje się aż do momentu całkowitego rozpuszczenia się kitu, od czasu do czasu mieszając. Po rozpuszczeniu się propolisu należy oddzielić osad. Cały ten proces trwa około 14 dni. Następnie odstały płyn ściąga się znad osadu przy pomocy strzykawki do butelki z szerszą szyjką.
Do 200 cm3 wody (najlepsza destylowana) dodaje się 1 cm3 ściągniętego znad osadu 20- procentowego roztworu spirytusowego propolisu. Emulsje stosuje się doustnie 2 razy dziennie po 1 łyżce stołowej przed jedzeniem.
Maść powinna się składać z 10-12 g propolisu., 20 g lanoliny i 68-70 g białej wazeliny. I w tym wypadku kit pszczeli powinien być użyty w postaci czystego roztworu spirytusowego, którego pobraną ilość (do naczynka porcelitowego) przelicza się dawkę zawartego w nim kitu pszczelego (10-12 g) wchodząc w skład maści. Po zgęstnieniu płynu, co następuje wskutek wyparowania znacznej ilości zawartego w nim alkoholu, trzeba dodać lanolinę i wazelinę, a następnie całość dokładnie wymieszać. Maść kładzie się cienką warstwą na schorzałe miejsca skóry, po czym zabezpiecza opatrunkiem z gazy i opaską (bandażem). Zabieg taki stosuje się 2 razy dziennie – rano i wieczorem.
Źródło:
Mieczysław Wojtacki- Produkty pszczele i przetwory miodowe. PWRiL. Warszawa;
Leon Bornus-ABC mistrza ogrodnika- pszczelarstwo.Wydawnictwo Spółdzielcze Warszawa
do góry