 Laurenzo Lorrain Langstroth (1810-1895) |
Konstruktor pierwszego w USA ula ramowego, prekursor przemysłowego pszczelarstwa amerykańskiego. Lorenzo Lorraine Langstroth (ur. 25 grudnia 1810 w Filadelfii, Pensylwania, zm. 6 października 1895 w Dayton, Ohio) – amerykański badacz życia pszczół, zwany "ojcem amerykańskiego pszczelarstwa".
W roku 1851 skonstruował, a rok później opatentował ul zwany "ulem Langstrotha", na którym do dzisiaj wzorują się nowoczesne typy uli. Jako pierwszy połączył ideę wyjmowanych ramek od góry z odkryciem, że pszczołom trzeba zostawić określony odstęp między plastrami i "bee space" wynoszącą ok. 8 mm (więcej niż 1/4 cala, ale mniej niż 3/8 cala) między górnymi i bocznymi beleczkami a skrzynią ula. Jego ul zrewolucjonizował pszczelarstwo, umożliwiając łatwiejsze odbieranie pszczołom miodu i łatwiejszy przegląd roju.
Prawidłowy odstęp między plastrami został określony przez ks. Jana Dzierżona. Odległość ta określana jest najłatwiej jako 1 i 1/2 cala od środka górnej beleczki jednej ramki do środka następnej. Wobec tego odległość między plastrami wynosi 1/2 cala tj. 2x najmniejszej "bee space"
"Bee space" jest odległością między ostatnim plastrem a ścianą ula lub bocznymi listewkami ramki, a ścianą ula. Ta sama odległość 1/4 do 3/8 cala jest prawidłowa między górną beleczką, a pokrywą komory ula. Langstroth's patent (5.10.1852) zastrzega sobie prawo do odkrycia i używania tej właśnie wolnej przestrzeni pomiędzy pokrywą komory ula i górnymi beleczkami ramek i na tym poprzestaje. Pojęcie "bee space" zostało wprowadzone później niż w 1852 roku i wymieszało w sobie, w złych interpretacjach, odległość między plastrami (1/2 cala), odległość ramki od korpusu ula (1/4-3/8 cala), a nawet odległość ramki od ram ula, która może być z powodzeniem w granicach od 1/4 do 1 cala.
Prawdą jest, że odkrywany od góry ul został upowszechniony przez Langstrotha, ale prawidłowe odległości między plastrami i ścianami zostały odkryte przez Jana Dzierżona. Zasada odległości między plastrami po raz pierwszy została opublikowana w 1845. Wymiar średni z 1/4 do 3/8 cala równy około 8 milimetrom został wykorzystany w 1848 do wykonania poziomych rowków w ścianach ula, w których przesuwane były snozy (górne beleczki plastrów - później ramek) także przez Dzierżona.
Langstroth wiedział wszystko o odkryciach Dzierżona z tłumaczenia jego pracy "Theorie und Praxis, ..." (1848). Samuel Wagner, założyciel "American Bee Journal" przetłumaczył to dzieło w 1850 roku i udostępnił Langstrothowi. Ponadto Wagner prenumerował "Bienen-Zeitung" – miesięcznik do którego pisywał ks. Dzierżon. Na marginesie, to tłumaczenie "Theorie und Praxis, ..." nigdy nie zostało wydane w druku. W zamian tego Langstroth wydał w 1853 roku swoją pierwszą książkę "Langstroth on the Hive & Honey Bee".
Co najmniej od 1859 roku Wagner i Langstroth komunikowali się listownie z Dzierżonem a to w celu sprowadzenia pszczoły włoskiej do USA. Właśnie w 1859 pierwszy import "Włoszki" do Ameryki miał miejsce z pasieki Dr Dzierżona. Również później, co najmniej do roku 1865, Langstroth kupował matki pszczele od ks. Dzierżona.
Langstroth wyrażał się o Dzierżoniu z najwyższym szacunkiem nazywając go "Wielkim Mistrzem współczesnego pszczelarstwa". "American Bee Journal", najstarszy (od 1861 r.) istniejący do dziś periodyk pszczelarski, rozpoczyna swoje pierwsze numery od cyklu tłumaczeń "Teoria Dzierżonowska". Można więc powiedzieć, że Langstroth jest "ojcem amerykańskiego pszczelarstwa", ale ojcem współczesnego pszczelarstwa jest Jan Dzierżon.
do góry