Wakacje na wyspie. Simi - Gracje, oliwki i miód
Port Simi uchodzi za jeden z najpiękniejszych w Grecji. Wyspa jest jak z obrazka. Pełno na niej słońca, od którego wyblakły morelowe domy o jasnoczerwonych dachach i kolorowych okiennicach. Domy pną się do góry, wyglądają, jakby wrastały w zbocze. Trzeba mieć wiele siły, żeby poruszać się ulicami-schodami. Szczególnie latem, kiedy żar leje się z nieba. Przyjemnie jest wiosną, gdy temperatura wynosi ok. 20 stopni.
Można tu dopłynąć promem z Rodos (od kilku do kilkunastu euro), skąd organizowane są jednodniowe wycieczki. Prom zawija najpierw do Panoramitis, południowego krańca Simi. Znajduje się tu najsłynniejszy na wyspie klasztor św. Michała Archanioła, patrona greckich żeglarzy. Ma typową dla Simi architekturę, którą charakteryzują wysokie dzwonnice. Kiedyś stała w tym miejscu świątynia Apolla, potem kościół, obecne budowle pochodzą z XVIII w. Choć nadal mieszkają tu mnisi, można wynająć pokój i - tak jak stali mieszkańcy klasztoru - oddać się medytacji. Jest coraz więcej chętnych na takie spędzanie czasu. Postój nie trwa długo, ale pozwala na dokładne obejrzenie zakamarków klasztornych. Do ikony patrona w cerkiewce ustawia się kolejka.
Po kilkunastu minutach podróży prom przybija do północnego wybrzeża, stolicy wyspy - Simi. W ciągu kilku godzin można obejść pulsujące życiem, zatłoczone turystami nabrzeże. W końcu i tak wszyscy trafią do jakiejś restauracji, w jednej z nich dostaniemy menu w języku polskim. Najlepiej zdać się na intuicję przy wyborze lub pójść tam, gdzie jest dużo ludzi. Chrupiące krewetki są specjalnością restauracji obok przystani taksówek wodnych. Widać z niej port, w pobliżu jest przystanek autobusowy, jedyny na wyspie (autobus odjeżdża na plażę Pedi, bilet 0,70 euro).
Stragany obwieszone są małymi i dużymi gąbkami. W przeszłości Simi była centrum połowów tego skarbu. Przewodniki piszą, że te dzisiejsze nie pochodzą z okolic wyspy, zastąpiły je dużo tańsze importowane oraz gąbki syntetyczne. Może więc lepiej skusić się na butelkę złocistej oliwy? A może słoik gęstego miodu (najsłynniejszy jest tymiankowy)? Dla starożytnych Greków miód był eliksirem młodości, nektarem bogów zapewniającym nieśmiertelność.
Licząca 2,5 tys. mieszkańców Simi należy do archipelagu Dodekanezu, od tureckich wybrzeży dzieli ją kilka kilometrów (Turcję widać, jak się płynie z Rodos). Historia wyspy sięga czasów antycznych, wspomina ją w "Iliadzie" Homer, pisząc o wojnie trojańskiej. Po Grekach przejęli ją Rzymianie. Najdłużej, aż cztery wieki (1523-1912 r.), panowali tu Turcy. Między pierwszą i drugą wojną światową Simi należała do Włochów, od 1947 r. jest grecka. Tyle podbojów na maleńkim skrawku lądu - zaledwie 60 kilometrów kwadratowych!
To tutaj miały się narodzić boginie wdzięku i radości - Gracje, w Grecji nazywane Charytami: Eufrozyne, czyli Radość, Aglaia - Promienna i Talia - Kwitnąca. Opiekują się tym, co piękne w przyrodzie. Gdy wykąpią się w źródle, jego wody stają się przejrzyste. Charyty zapewniają radosne chwile i pogodny nastrój, pojawiają się na ucztach i zabawach, pilnując, by nie przekraczano granic dobrego smaku. Artyści przedstawiali je z różą, mirtem, jabłkiem, instrumentami muzycznymi (najsłynniejsze namalowali Rafael i Botticelli).
Już od XIV w. wyspa czerpała korzyści z handlu. Jeszcze pod koniec XIX w. była jedną z najbardziej rozwiniętych w regionie. Przez sto lat miała ponad 20 tys. mieszkańców, więcej niż Rodos. Bogaciła się, produkując statki, a właściwie stateczki służące poławiaczom gąbek. Powstawały tu doskonałe wina, istniały świetne szkoły. Dziś gąbek z Simi już prawie nie ma, choć nadal buduje się i remontuje łodzie. Niegdysiejsze dochody pozwoliły na postawienie wspaniałych rezydencji. Przyklejone do zbocza domy połączone krętymi uliczkami-schodami są świadectwem minionego dobrobytu. Na szczęście nie powstają betonowe, nowoczesne budowle. Odnawia się to, co jest, a jeśli buduje - to tak by nowe pasowało do starego.
Źródło: Gazeta Turystyka
do góry