Pszczelarstwo w Erytrei
Większość społeczeństwa, mówiąca językiem tigrinya, to chłopi żyjący głównie w gęsto zaludnionych środkowych górach Maakel i Debub. Obecnie są oni także rozprzestrzenieni poza ich dawnym terytorium, na dużej części Erytrei. W przeważającej większości wyznają prawosławie, chociaż jest też mniejszość muzułmańska znana jako „Jiberti” a także znaczne mniejszości katolików i protestantów. Ludność mówiąca językiem tigrinya składa się także z pewnej liczby miejskich handlowców i działaczy małego biznesu, prowadzących hotele, restauracje i punkty usługowe na terenie całej Erytrei.
Ludność „Saho” zamieszkuje wybrzeże oraz środkowo-południową część Asmary i Massawa oraz góry i głąb kraju, np. dolinę Hazumo. Większość z nich to muzułmanie. Niektórzy to sezonowi chłopi i pasterze, chociaż coraz więcej z nich osiedla się na stałe w południowo-wschodnich górach. Są wśród nich świetni pszczelarze, znani dobrze z wytwarzania wysokiej jakości miodu. „Saho” żyją w patriarchalnych grupach złożonych z rodów. Każda grupa posiada tradycyjnego przewodnika-wojownika zwanego „rezanto”, który jest odpowiedzialny za wszystkie publiczne zgromadzenia mężczyzn. Tereny przeważnie muzułmańskiej ludności „Tigre” rozciągają się od zachodnich nizin przez północne góry aż do równin wybrzeża. Większość z nich to pasterze i wędrowni chłopi, uprawiający kukurydzę, sorgo (durra) i inne zboża podczas pory deszczowej. Sprzęty domowe oraz chorzy i starzy członkowie rodziny są transportowani na duże odległości na wielbłądach i osłach. „Tigre” posiadają bogate tradycje, które są ustnie przekazywane w postaci baśni, legend, zagadek, poezji i opowieści o wojnach i zjawiskach nadnaturalnych. Znani są także ze śpiewów i tańców, przeważnie przy akompaniamencie bębnów i „mesenko” (instrument strunowy, szarpany jak gitara). Jest to społeczność o charakterze wysoce warstwowym, rządzona tradycyjnie przez szefa wioski, który dziedziczy te funkcję.
do góry