Produkt wpisany na listę produktów tradycyjnych
w dniu 29.08.2007
kategoria - Miody
województwo dolnośląskie
Wygląd:
Konsystencja płynna; po skrystalizowaniu – drobnoziarnista, a nawet krupkowata.
Konsystencja:
Po odwirowaniu konsystencja płynna. Po ok. 30 dniach miód przechodzi w fazę krystaliczną drobnoziarnistą, a nawet krupkowatą.
Smak i zapach:
Zapach silny. Jego intensywność zależy od udziału nektaru roślin miododajnych. Smak słodki i łagodny. Kształtują go kwasy organiczne występujące w roślinach na obszarze Sudetów Zachodnich.
Barwa (zewnętrzna i na przekroju) :
Barwa jasnokremowa do ciemnobrązowej. Intensywność barwy zależy od występowania szaty roślinnej (pożytku). Miody wczesnowiosenne i letnie wyróżniają się barwą jaśniejszą, podczas gdy miody późnoletnie i jesienne charakteryzuje barwa ciemniejsza.
Inne dodatkowe informacje:
Wartość odżywcza 1 kg miodu sudeckiego wielokwiatowego wynosi 3.200-3.300 Kcal. Produkt posiada właściwości lecznicze: jest doskonały w leczeniu chorób alergicznych dróg oddechowych i kataru siennego. Obniża ciśnienie, hamuje proces miażdżycowy, poprawia stan dróg gardłowych, leczy cukrzycę, polepsza przemianę materii, działa leczniczo na choroby serca.
Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu:
Tradycje, pochodzenie oraz historia produktu zostały opisane przez pana Andrzeja Paczosa w wydawnictwie Pszczelarstwo w Sudetach Zachodnich. Wzmianki dotyczące hodowli pszczół i pozyskiwania miodu pochodzą z XI wieku oraz z Kroniki Thietmara. W XII wieku pszczelarze z Görlitz, Kliczków pozyskiwali miód wielokwiatowy i zbywali go na targach w Lubaniu i Lwówku. W XV wieku między bartnikami z Łużyc a burmistrzem Zgorzelca doszło do konfliktu dotyczącego miejsca sprzedaży miodu sudeckiego i jego ceny. W XVI wieku na terenie Łużyc mieszkało 150 bartników pozyskujących miód sudecki. W latach 1618-48 wojna trzydziestoletnia doprowadziła do całkowitego spustoszenia pszczelarstwa na terenie Łużyc i Sudetów Zachodnich. W XVIII wieku na Łużycach działali wyłącznie słowiańscy bartnicy, od których ludność niemieckojęzyczna nie mogła nauczyć się pszczelarstwa ze względu na barierę językową. Organizowane na wsiach targi miodowe miały uroczysty charakter ludowy. Kupcy miodu w czasie targów gościli bartników piwem. W latach 1724-73 działał pastor Adam Gollob Scherach, który zajmował się również pszczelarstwem i był członkiem Cesarskiej Akademii Nauk Przyrodniczych oraz Rosyjskiego Towarzystwa Ekonomicznego w Petersburgu. To właśnie pastor zorganizował Towarzystwo Pszczelarskie na Łużycach. Zajmował się też miodem jako produktem leczniczym. W latach 1855-68 powstały organizacje pszczelarskie: w Kamiennej Górze (1862), Jaworze (1864) oraz Lubaniu (1868). Hrabia Stosch-Manze założył Towarzystwo Pszczelarskie, które skupiało miejscowe organizacje bartnicze zajmujące się promocją i dystrybucją miodów. W 1907 roku Niemiecki Związek Pszczelarski zorganizował wystawę pszczelarską w Zgorzelcu i Gryfowie Śląskim. W 1926 roku Związki Pszczelarskie (Koła) organizowały szkolenia, sprzedaż miodów i pyłków. Organizacje pszczelarskie przestały istnieć z chwilą wybuchu II wojny światowej. Indywidualni pszczelarze pozyskiwany miód musieli przekazać wojsku jako środek leczniczy dla rannych żołnierzy niemieckich. Najsłynniejszym obiektem pszczelarskim znanym niegdyś w całej Europę była kolekcja uli figuralnych w Dworku koło Lwówka Śląskiego (Höfel). Wzmianka o kolekcji pochodzi z 1824 roku, Andrzej Paczos – Dyrektor Muzeum Przyrodniczego w Jeleniej Górze podjął trud rekonstrukcji kolekcji 12 uli (pasieki figuralnej). Znaczna liczba pszczelarzy w powojennym okresie, czyli po 1945 roku pochodziła z Kresów Wschodnich. Wielu z nich przywiozło ze sobą swoje pasieki i osiedliło się na obszarze Sudetów Zachodnich. Przyjezdni osadnicy przejęli jednak wiele pasiek miejscowych oraz tutejsze obyczaje i tradycje. Pozyskany miód sprzedawany był na targach, jarmarkach oraz za pomocą miejscowych placówek handlowych. Były to przede wszystkim miody wielokwiatowe. W latach 60. i 70. na terenie Sudetów Zachodnich istniało ponad 14.000 rodzin pszczelich, z których pozyskiwano średnio 6 kg miodu z 1 rodziny pszczelej. Był to miód wielokwiatowy z dodatkiem spadzi. W latach 90. nastąpił gwałtowny wzrost pozyskiwania miodu szczególnie z pasiek małych i średnich. Ustalono szczegółowe zasady kontroli jakości pozyskiwanych miodów oraz banderolowania miodów, które były wprowadzone do obrotu handlowego. Pozyskiwanie sudeckiego miodu wielokwiatowego odbywa się za pomocą tradycyjnych metod w pracowniach pasiecznych posiadających standardowe warunki sanitarne.
Źródło: MRiRW
do góry