Produkt wpisany na listę produktów tradycyjnych
w dniu 01.04.2009
kategoria - Miody
województwo mazowieckie
Wygląd:
Miód płynny (patoka) lub skrystalizowany (krupiec) pochodzący z nektaru roślin z ewentualnym dodatkiem spadzi.
Kształt:
Zależy od kształtu naczynia.
Wielkość:
Zależy od pojemności naczynia.
Konsystencja:
Płynna, ulegająca krystalizacji, tworząc średniej wielkości kryształki.
Smak i zapach:
Smak słodki, łagodny i delikatny z różnym posmakiem w zależności od terminu zbioru. Zapach kwiatowy, w zależności od pożytku, z którego pochodzi.
Barwa (zewnętrzna i na przekroju) :
Barwa miodu przechodzi od koloru jasno-słomkowego do herbacianego w zależności od pory zbiorów.
Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu:
We wszystkich kulturach świata miód uważano za lekarstwo ciała i duszy. Sprawdziło się więc życzenie Hipokratesa „by pokarm był lekiem, a lek pokarmem”. Bogactwo kulturowe Obszaru Dorzecza Nadbużańskiego, który należy do trzech krain etnograficznych: Mazowsza, Podlasia i Kurpi, jest jego wielką wartością, która żyje dzięki zaangażowaniu i pracy wielu osób. To oni hołdują dawnym tradycjom, zajmują się rękodziełem, pszczelarstwem, kolekcjonują sprzęty i organizują imprezy. Bartnictwo było jednym z najstarszych zajęć i jednocześnie stosunkowo prostą metodą wykorzystywania środowiska naturalnego przez człowieka. Dawniej urządzanie barci w drzewach było powszechne, a zarazem przykładem pierwszej gospodarki pasiecznej na tych ziemiach. Bartnicy opiekowali się nimi i pobierali plastry z miodem. Wycinania plastrów z dzikiej zabudowy dokonywano raz w roku na koniec lipca. Miód pozyskiwany przez cedzenie nazywano kagańcem, a resztki miodu z plastrów wyciskano. Proces pozyskiwania miodu jest w zasadzie niezmieniony. W znaczącym stopniu natomiast uległy zmianom warunki, w jakich jest pozyskiwany. Do wirowania miodu muszą być przygotowane pracownie pasieczne. Również same pasieki uległy zmianom, drzewa bądź kłody zastąpiły różnego typu ule. Sam proces produkcyjny rozbity jest na kilka etapów. Przede wszystkim należy poczekać do czasu zebrania przez pszczoły nektaru bądź spadzi i przetwarzanie przez nie zebranych surowców na miód oraz jego dojrzewanie w ulach. Po zasklepieniu ramek miodem odwirowuje się je w tzw. miodziarce, a następnie po uprzednim odcedzeniu rozlewa się miód do pojemników. O wyjątkowości jakości miodu nadbużańskiego pozyskiwanego na tych terenach decyduje przede wszystkim roślinność występująca w tej okolicy. Jest to tzw. roślinność pontyjska, czyli m.in. piękne, kolorowe kwiaty i rzadkie gatunki, pochodzące z południowej Europy i stepów czarnomorskich oraz ukraińskich. Ukształtowanie terenu, warunki glebowe o silnym nasłonecznieniu brzegów (szczególnie prawego brzegu) Bugu sprzyjają występowaniu roślinności kserotermicznej – ciepłolubnej. Występowanie tych roślin świadczy o wyjątkowej czystości okolicy, co znacząco wpływa na wyjątkową jakość miodów nadbużańskich zbieranych od pokoleń na tym terenie. Sezon pszczelarski zaczyna się pod koniec marca, ale ostatnimi czasy ze względu na anomalia pogodowe, częściej jednak w kwietniu. We wrześniu pszczoły szykują się już do zimy. W zasadzie w tych warunkach klimatycznych miód zbiera się przez trzy miesiące: w maju, czerwcu i lipcu. W maju kwitnie mniszek – stosowany w chorobach wątroby i dróg żółciowych, rzepak – stosowany w chorobach wątroby i układu krążenia oraz sady owocowe, następnie akacja – zalecany w leczeniu choroby wrzodowej żołądka. Jeżeli na drzewach wystąpi spadź, to dochodzi kolejny gatunek miodu – spadziowy, który powinien być spożywany przy schorzeniach górnych dróg oddechowych. Na początku sierpnia wykręca się wielokwiat, który stosuje się najczęściej przy alergiach i przeziębieniach. O specyfice tych miodów świadczy również fakt, że zawierają nektar i pyłki roślin zupełnie unikalnych i wyjątkowych. Zawarte w miodach flawonoidy, saponiny, sole mineralne, aminokwasy i garbniki gwarantują ich wysoką wartość odżywczą i zdrowotną. Bogaty skład nektaru gwarantuje niepowtarzalny smak, aromat i barwę. Na terenach nadbużańskich od wielu pokoleń prawie w każdej wiosce był przynajmniej jeden pszczelarz. Zgodnie z tradycją, miód nadbużański powstaje na bazie wyłącznie naturalnych produktów i produkowany jest wedle jednolitej receptury.
Źródło: MRiRW
do góry